در میانه قرن بیست‌ویکم، جهان به سرعتی شگفت‌انگیز در حال تغییر است. ارتباطات به جای کبوتر نامه‌بر و چاپار، اکنون با لمس یک آیکون شکل می‌گیرند. کلمات از روی پوست آهو و کاغذ کهنه به صفحه‌های درخشان گوشی‌های هوشمند مهاجرت کرده‌اند. این بین، شاید سؤالی فانتزی اما عمیق ذهن

سفره در فرهنگ ایرانی فقط محلی برای غذا خوردن نیست؛ بلکه صحنه‌ای است برای نمایش زیبایی، آیین، خانواده، مهمان‌نوازی، و حتی رازهای نیاکان. این فرهنگ عمیق که از دل تاریخ ایران سربرآورده، در بردارنده‌ی رمزهایی از باورها، هنرها، نظم زندگی اجتماعی و تعاملات انسانی است. ایرانیان از دیرباز، سفره

لباس سنتی یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌های بازتاب‌دهنده‌ی هویت قومی، تاریخی و فرهنگی ملت‌ها است. در ایران، اقوام مختلف با تنوع بالای فرهنگی، سبک‌های پوشش منحصر به فردی دارند که نه تنها نشانگر جغرافیا و شرایط زیستی آنان است، بلکه به‌عنوان رسانه‌ای زنده برای حفظ، بازتولید و انتقال ارزش‌ها، آیین‌ها

مقدمه: وقتی ریشه در باد می‌افتد مهاجرت، صرفاً جابجایی جغرافیایی نیست؛ گسست از زبان، خاطره، هویت و خانه است. انسان مهاجر، نه فقط چمدانی از اشیاء بلکه کوله‌باری از تاریخ شخصی را به همراه می‌برد؛ تاریخی که در مواجهه با زبان بیگانه، فرهنگ جدید و نوستالژی ویرانگر، به‌نوعی بازنویسی

بازی در دنیای کلمات نمایش‌نامه‌نویسی، به‌ظاهر تنها نوشتن دیالوگ‌ها میان شخصیت‌هاست، اما در ژرفای این هنر، جهانی از احساس، هویت، کشمکش و رشد نهفته است؛ مخصوصاً وقتی مخاطب یا قهرمان آن، نوجوان باشد. نوجوانی سنی است پر از طوفان‌های درونی، پرسش‌های وجودی، بحران‌های هویتی و شورش علیه هر چیز

در جهان مدرن و بحران‌زده امروز، تئاتر خیابانی به عنوان یکی از صریح‌ترین، در دسترس‌ترین و شورانگیزترین اشکال هنری توانسته است نقشی بی‌بدیل در بازتاب نارضایتی‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی ایفا کند. این مقاله به بررسی تئاتر خیابانی به مثابه ابزاری برای اعتراض اجتماعی می‌پردازد و ضمن تبیین پیشینه،

حضور تماشاگر در تئاتر زنده، صرفاً عنصری بیرونی از اجرا نیست بلکه عاملی مؤثر و فعال در شکل‌گیری فرآیند بازیگری و اجرای صحنه است. این مقاله به بررسی عمیق نقش مخاطب در شکل‌گیری انرژی بازیگر، تغییرات رفتاری و احساسی او، و تبادل روانی و فیزیکی‌ای که در تئاتر زنده

در هر جامعه‌ای، آیین‌ها و اسطوره‌ها به‌عنوان عناصر بنیادین فرهنگ و حافظه جمعی حضور دارند. آن‌ها نه‌تنها روایت‌هایی از منشأ انسان و جهان را به تصویر می‌کشند، بلکه گاه در قالب نمایش و تئاتر نیز بازآفرینی می‌شوند. تئاتر آیینی، که از بطن آیین‌ها و باورهای اساطیری زاده شده، بستری

در طول تاریخ، قلم در دست مردان بوده است و زنان، اگرچه اندیشه‌هایی ژرف و داستان‌هایی ناگفته در دل داشته‌اند، کمتر فرصت بیان یافته‌اند. اما در ادبیات معاصر ایران، زنان نویسنده با جسارت و نبوغ خود، نه تنها وارد میدان شدند بلکه با آثارشان، تابوها را درهم شکستند و

وقتی کلمات کافی نیستند سینما از بدو تولد خود، بیش از آن‌که رسانه‌ای برای کلام باشد، هنری مبتنی بر تصویر و حرکت بوده است. در دوران اولیه، فیلم‌ها بی‌کلام بودند؛ اما سکوت در آن‌ها خالی از بیان نبود. برعکس، صحنه‌های بی‌کلام، گاهی بیش از دیالوگ‌ها، به دل بیننده می‌نشستند